“Zijn jullie er klaar voor” was de eerste zin van onze fertiliteitsarts “Nou en of” zeiden we.

Onze reis startte in 2009 met een natuurlijke zwangerschap die na een paar weken in een miskraam eindigde. Wat verdrietig was dat, maar die gebeurtenis stond in schril contrast met alles wat daarna zou volgen. En om met dit alles om te kunnen gaan besloot ik mijn ervaringen op te schrijven in een dagboek.

Als je mij een aantal jaren geleden had gevraagd of er een zinvol, mooi, liefdevol, waarachtig en verrijkend leven kan zijn zonder kinderen had ik daarop nee gezegd en buikpijn gekregen van je vraag. 

Als je in een fertiliteitstraject zit ben je bezig met hoop. Je wilt niets liever dan dat je uiteindelijk een kindje in je armen houdt en daar heb je best een aantal pijnlijke jaren voor over, als het maar lukt. Met dat beeld in je hoofd houd je je staande, of val je om en krabbel je overeind, of je blijft even liggen, maar hoop is je houvast en je grootste vriend.

En dan zijn we alweer een jaar verder. Wat gaan de dagen snel. De afgelopen 10 jaar hebben voor mij en mijn vriend in het teken gestaan van het krijgen van een kindje, het is niet gelukt. Er is het onnoemelijke gemis, het verdriet om wat had kunnen zijn. Mijn tranen zijn nog niet op. Maar gelukkig ben ik oké, is mijn leven oké. Ik voel mij gezegend met een prachtvent, de liefde van mijn leven en met de mooiste vrienden en collega's die er zijn en mijn lieve ouders en familie. Ik geniet van wat er is en dat is veel en goed❤️

"En dan is daar het moment, dat je na vier jaar besluit terug te gaan naar de plek waarvan je zo vurig had gehoopt dat daar je grootste wens in vervulling zou gaan. Een kindje krijgen. En dat je daar met zijn tweetjes staat en voelt dat je sterk genoeg bent om dat wat voor je ligt samen te omarmen💕"

In mijn dagboeken heb ik sinds 2009 ons traject vastgelegd, van mijn Bammoederschap tot het rouwproces en als laatste hoofdstuk Samen Zijn. Wat zou het mooi zijn als het lukt mijn boek te verwezelijken.

 

Redactie IJburgTV 2016